Cochabamba, Boliwia

J z Korei postanowiła dłużej zostać w Sucre i nauczyć się szydełkowania, Anna z Austrii i Emily i Fred z UK ruszali do La Paz a ja do Cochabamba. Szkoda, że już się wszyscy rozjeżdzamy, ale takie życie podróżnika. Nie chciałam odpuszczać, bo już i tak nie pojechałam do Oruro, bo poza karnawałem niewiele tam do zwiedzenia. Oczywiście znowu miałam cudowne "nocne" połączenie dotarło do Cochabamba o 4.30 rano. Czyli znowu ciemno, zimno i strasznie. Świetnie, cudownie poprostu. Przeczekałam na dworcu do wschodu słońca i ruszyłam na zwiedzanie. Pałac Simon Portales i Cristo de la Concordia, czyli kolejna statuła Chrystusa na wzgórzu :) Jednak ta nasza w Świebodzicach, czy ta w Rio robi większe wrażenie. Ciepło, słonecznie i aż miło połazić po mieście. Spotkałam Josephę z Niemiec poznaną na Uyuni. Planowo jutro mam ruszać z samego rana autobusem do La Paz. Jak się szybko okaże planować to ja sobie mogę długo i namiętnie. Jak rano dotarłam na dworzec okazało się, że są strajki i cała Boliwia stoi, może dziś, może jutro, kto wie...
Szkoda mi było marnować czas więc kupiłam bilet na samolot na następny dzień: Cochabamba-La Paz-Rurrenabaque. Pierwszy lot, całe szalone 40 minut, jako, że planowo miałam parę godzin w La Paz to skoczyłam do centrum zorganizować sobie tour w Amazonii i spotkać się z Susaną (moją Boliwijską rodziną). Powtórka z rozrywki: planować to ja sobie mogę :) okazało się, że mo drugi lot jest odwołany i przerzucili mnie na wcześniejszy samolot. W mega pośpiechu wracam na lotnisko, mam ze sobą tylko bagaż podręczny w kurtką zimową itd. czyli z rzeczami które miałam zostawić u Susany. Główny plecak nadałam już w Cochabamba. Po odprawie kolejna heca: jednak się pomylili i nie ma dla mnie miejsca w samolocie, znowu cała zorganizowana akcja, wyciąganie plecaka z samolotu, załatwianie mi hotelu itd. Po czym przyszedł szef wszystkich szefów i zarządził, że lecę. Wepchnęli mnie do samolotu w ostatniej sekundzie. Do Rurre doleciałam w 40 stopniowym upale jedynie z bagażem podręcznym, w którym czapka, rękawiczki i kurtka - świetnie :) pomknęłam skuterkiem do hostelu i trochę czując się jak Tom Hanks z Cast Away zaczęłam przeszukiwać plecak w poszukiwaniu skarbów: jest super, okazuje się, że też jest bikini, więc tragedii nie ma, czekając na bagaż (coś czuje, że tydzień będą go szukać) idę relaksować się na basen.

Sucre, Boliwia

Po chłodnym Potosi wybieram się do Sucre, gdzie mam się spotkać z J z Korei.
Trafiam do baaardzo przyjemnego hostelu: Gringos Rincon i postanawiam, że sobie troszkę odpocznę i zrelaksuję w Sucre. Miasto jest oficjalną stolicą Boliwii, mimo, że większośc działań odbywa się w La Paz. Miła, studencka atmosfera. Razem z J powoli zwiedzamy miłe uliczki, Recoletę i jemy pyszne jedzonko za 1$ na markecie. Zwiedzamy bardzo interesujące muzeum tekstylii i historii Boliwii. Dołącza do nas wcześniej poznana przeze mnie Anna z Austrii.
Łącznie zostaję w Sucre 4 dni i spokojnie mogłabym tu zostać jeszcze z parę miesięcy :)
Jaka radość następuje jak niespodziewanie spotykam Emilly i Freda z UK, których poznałam w Urugwaju i już parę razy spotkałam po drodze :)

Potosi, Boliwia

Prosto z Uyuni przeniosłam się do Potosi - najwyżej położonego miasta na świecie (ponad 4000 m.n.p.m.).
Nawet nie mam oznak choroby wysokościowej, ale lepiej uważać.
Mały odpoczynek i jutro wyruszam na zwiedzanie jednej z kopalni. Znajdowały się tu bowiem ogromne złoża srebra. Podobno z ilości wydobytego już srebra możnaby zbudować most łączący Boliwię z Hiszpanią, niestety identyczny most możnaby również zbudować z ciał tragicznie zmarłych górników.
Wyprawa do kopalni jest wymagająca fizycznie i psychicznie. Znajdujemy się bowiem na 4300 m.n.p.m. i ok. 60 metrów w głąb ziemi. Szybkie wprowadzenie i powiedzmy, że zasady bezpieczeństwa... Pierwszy raz w życiu trzymałam dynamit w ręku, dziwne, że Potosi jeszcze istnieje, bowiem jest jedynym znanym mi miejscem gdzie legalnie można kupić dynamit i spirytus.
Warunki w kopalni są bardzo ciężkie, jeden z kompanów się wycofuje. Też mi to przez chwilę przechodzi przez myśl, po cholera ja się pcham w tą ciemną, straszną kopalnię, ale oczywiście się nie poddaję i idę, tzn. czołgam się i zjeżdżam dalej. Sporo daje do myślenia ta "wycieczka". Już nigdy nie będę narzekać na pracę w biurze.

Salar de Uyuni, Boliwia

Ostatniego dnia zwiedzaliśmy już jedynie: Arboles Petrificados z Isla Pescado na Salar de Uyuni i małe muzeum. Tu mieliśmy mega dużo frajdy ze zdjęciami, jak widać poniżej :)
Udało nam się również zobaczyć przepiękny wschód słońca.