Hornsund, Svalbard

Po drodze do Hornsund, gdzie znajduje się Polska Stacja Polarna widzimy parę wielorybów Minki. Całkiem łatwo jest je obserwować, ponieważ najpierw widać „fontannę” po czym się wynurzają. Przy kotwiczeniu natomiast mamy mały wypadek i wplątuje nam się lina w śrubę od silnika. Padł nawet pomysł nurkowania, żeby odplątać linę, ale ja tam na pewno nie zgłaszam się na ochotnika, żeby jedynie w mokrej piance schodzić pod wodę. Brrrr. Jako, że potrzeba matką wynalazku, a my żyjemy w XXI wieku, to udało się odplątać linę za pomocą bosaka i kamerki Go Pro. Wieczorem razem z Kanadyjczykami wybieramy się w odwiedziny do Polskiej Bazy Polarnej. Zostajemy przywitani niezmiernie miło. Tomek i Szymon są naszymi głównymi przewodnikami i opowiadają historię stacji oraz ciekawostki z okolicy. Po oficjalnej wizycie ja zostaję jeszcze na część nieoficjalną podczas, której poznaję resztę załogi stacji. Aż miło popatrzeć na tych wszystkich uśmiechniętych ludzi z pasją. Główny skład to 10 osób, które w połowie lipca po roku spędzonym w bazie wraca do Polski. Jestem dla nich pełna podziwu, bo to jednak aż rok w niełatwych warunkach (zwłaszcza w zimę, kiedy nie ma słońca). Miła, rodzinna atmosfera i aż szkoda, że tak krótko. Umawiamy się na następny wieczór na pokaz filmu ze Svalbardu. Zanim jednak wrócimy do Stacji odwiedzamy jeszcze stado Little Auks, czyli Alczyków i cierpliwie czekamy na cielenie lodowca (aż musiałam sprawdzić jak po polsku nazywa się angielskie glacier calving). Cierpliwość popłaca i mamy taki filmik, że wow. Lodowiec Hansbreyen jest ekstra. Filmik wrzuce w oddzielnym poście.

Podczas kolejnych dni dalej zwiedzamy fiord Hornsund razem z Hornsund Tind. Pływamy kajakami po oleistej wodzie i możemy poobserwować ptaki na bryłach lodu oraz ogromne lodowce z bliższej odległości. Pływanie kajakiem zrobiło mi mega frajdę, chociaż jest trochę adrenaliny ze świadomością, że woda ma ze 2 stopnie i całą masę potworów w niej żyjących.